بررسی ها نشان میدهد یک راه مهم برای عبور از تنگنای درآمدی و تامین هزینههای شهر از محل مستمر و پایدار، اخذ شارژ شهری از شهروندان با استفاده از یک فرمول منطقی و عادلانه است.
طبق فرمول تامین هزینه های اداره شهر، هر کدام از مالکان براساس یک نرخ مالیاتی مشخص در کل شهر، سالانه مشمول پرداخت شارژ شهری میشوند. این نرخ برای کل شهر مشخص و واحد است اما از آنجاکه این نرخ براساس قیمت روز املاک محاسبه میشود و هر چهار سال یکبار میتواند مورد بازنگری قرار گیرد در نتیجه هر مالک آپارتمان مسکونی در شهر متناسب با بهای ملک خود مشمول پرداخت مالیات میشود. اگرچه نرخ مالیات محلی در کل مناطق شهری یکسان است اما چون نوسانات قابل توجه بین ارزش املاک در مناطق مختلف شهر وجود دارد در نتیجه مبلغ پرداختی بابت مالیات محلی بر املاک یا همان شارژ شهری یکسان نیست. این در حالی است که هماکنون در شهر تهران مبلغ شارژ شهری که با عنوان عوارض نوسازی از آن یاد میشود در تمامی مناطق شهر یکسان و برابر است.
در خصوص تفاوتهای درآمد شهر تهران و شهرهای مهم جهان باید اشاره کرد که اگرچه مالیات محلی سهمی بیش از ۳۰ درصد از درآمد شهرداریهای شهرهای توسعهیافته را دارد و در شهرهای در حال توسعه سهم این نوع درآمد به زیر ۲۰ درصد میرسد اما در شهر تهران سهم این درآمد در بودجه سالانه اداره شهر معادل ۱۰ درصد است. در مقابل فروش تراکم و مالیات پروانه ساخت بیش از ۵۰ درصد در بودجه اداره شهر تهران سهم دارد اما در شهرهای توسعه یافته و در حال توسعه این نوع درآمد سهمی کمتر از یک درصد دارند.
تفاوت دیگر مربوط به درآمدهای حاصل از اخذ مالیات محلی است که در شهر تهران بسیار کم است اما در سایر شهرهای جهان بین ۱۰ تا ۲۰ درصد است. ضمن آنکه سهم کمکهای دولت در شهر تهران بسیار اندک و در شهرهای جهانبهویژه پایتختها تا ۲۰ درصد بودجه سالانه نیز میرسد. همچنین یکی از محورهای مهم درآمدی در بودجه اداره شهرها فروش خدمات است. این محور درآمدی در شهر تهران کمتر از ۵ درصد اما در شهرهای دنیا تا ۱۵ درصد بودجه اداره شهر نیز میرسد.