باید گفت که آموزش، پیشگیری و آمادگی مقابله با حوادث، خرید تجهیزات مناسب و ضروری مقابله با حوادث، نوسازی بافت فرسوده، حمایت مادی و معنوی حادثه دیدگان حق مسلم مردم شهرما نیز هست.
به گزارش سرویس اجتماعی صبح قزوین؛ از لحظات اولیه آتش سوزی ساختمان پلاسکو با رسانه‌های ملی و شبکه‌های اجتماعی همراه بودیم، لحظات تلخ و جان فرسایی که علاوه بر جان نثاری آتشنشانان و مسئولین مدیریت بحران، بر ای برخی فرصت سلفی گرفتن و برای عده ای دیگر مجال تسویه حساب سیاسی بود.
چیزی نخواهد گذشت که اوضاع عادی می‌شود و حافظه اجتماعی این فاجعه انسانی را فراموش می‌کند ولی واقعیت اینجاست که ما هزینه گزافی برای فهمیدن یک نکته مهم پرداخت کردیم. بیش از ده‌ها تن از آتشنشانان جان خود را از دست دادند تا بفهمیم قبل از وقوع حادثه باید بفکر علاج بود.
در سالی که گذشت چه حوادثی که بر سر این شهر پیر ما نیامد، کارخانه‌هایی که خوراک آتش شدند، صدها هزار متر مربع بافت فرسوده بی رحم که جان شیرین عزیزان ما را گرفت.
ما در الوند و نصرت آباد پلاسکو نداریم، ولی کانون خطر فراوان داریم. همین صنایع شیمیایی که سال‌هاست دودش برای مردم شهر و سودش برای شهرهای دیگر است، می‌توانند در یک بحران جان هزاران انسان را به خطر بیاندازند.
آیا این شهر به عنوان مرکز تولید ثروت در استان توان و اراده لازم برای مقابله با بحران را دارد؟
آیا سهم بودجه حفاظت از جان انسان‌ها در این شهر پرداخت می‌شود؟
متاسفانه تا به امروز از خواب شیرین بیدار نشده ایم، بجای تقویت مولفه‌های ایمنی شهر ترجیح می‌دهیم با ترک تشریفات جدول‌های خیابان را عوض کنیم، بجای تقویت تجهیزات امداد و نجات برای مسئولانی خانه‌های مجلل بی مصرف می‌سازیم که هر روز بعد ساعت اداری شهر را ترک می‌کنند.
ما تا رسیدن به استانداردهای دنیا بسیار فاصله داریم ولی سوالاتی از مسئولان پاسخگوی شهر:
در صورت بروز حادثه ای مشابه پلاسکو در مسکن مهر یا مجتمع‌های مشابه تکلیف ما چیست؟ آیا باید جان آتش نشان‌ها را فدا کنیم؟ آیا قیمت پرداختی برای امکانات و تجهیزات امداد بیش از ارزش انسان‌هاست؟
در شهری که هشتاد میلیارد تومان بودجه عمرانی توسط شورای شهر تصویب و به تایید فرماندار می‌رسد ” چند درصد از بودجه به نوسازی بافت فرسوده و زیرساخت‌های ایمنی ” تخصیص داده می‌شود؟
تحول عمرانی و تبدیل شهر به بندر خشک پیشکش، از شما می‌خواهیم بدنبال رفع مشکلات مالی بعد از حوادث باشید تا استخوان های مصدومان زیر بار مسایل مالی و خسارات منهدم نشود.
در این شهر که سالی هزاران هکتار گندم کشت می‌شود و متاسفانه هر سال مزارعی طعمه حریق می‌شوند چرا ما سازمان هلال احمر داریم، اما پایگا امداد و نجات آن را نداریم؟ چه کسی باید پیگیر این مشکلات مردم باشد؟
مردم اول باید زنده باشند بعد از پروژه‌های میلیاردی که هیچوقت تاسیس نشد استفاده کنند. در آخر باید گفت که آموزش، پیشگیری و آمادگی مقابله با حوادث، خرید تجهیزات مناسب و ضروری مقابله با حوادث، نوسازی بافت فرسوده، حمایت مادی و معنوی حادثه دیدگان حق مسلم مردم شهرما نیز هست.
چرا تا بحال کار قابل توجهی در این زمینه انجام نگرفته؟ آیا باید کارناوال‌های زرد و بنفش و قهوه ای راه بیندازیم؟
برای مشاهده همه باغ ویلا ها ، کلیک کنید
